Als je dikwijls een krant openslaat, is de kans best groot dat je al werk van Christophe De Muynck bent tegengekomen. Als fotograaf bij onder meer De Standaard, De Tijd, De Zondag en de Krant van West-Vlaanderen zorgt hij voor sterke beelden bij diepte-interviews. “Via de accountant van een goede vriend ben ik in het freelancerwereldje gerold. Zij zei meteen dat het allemaal wel goed zou komen. En ze had gelijk.”
“Fotografie is altijd al een passie geweest, en toch had ik er tot zes jaar geleden eigenlijk nooit iets mee gedaan. Maar op een gegeven moment vroeg een bevriende regisseur, die wist dat ik fotografie had gestudeerd, of ik geen zin had in een project. Ik heb toen een aantal portretten van acteurs gemaakt, en zo was de kiem gelegd voor mijn sprong als freelancer.”
Politici voor de lens
“Via een kennis die toen aan de slag was als hoofdredacteur bij de Krant van West-Vlaanderen, ben ik daar na verloop van tijd als freelancefotograaf begonnen. Ik kreeg er de dankbare opdracht om de politieke interviews van beelden te voorzien. Dat was in het begin heel spannend (en nu nog altijd), omdat je je vooraf niet kan voorbereiden; alles moet op het moment zelf gebeuren.”
“Zo herinner ik me nog dat ik Petra De Sutter mocht fotograferen op haar kantoor, zonder te weten hoe dat kantoor eruitzag, hoe het zat met de lichtinval… Dan komt er toch wat stress bij kijken. Gelukkig zijn de toestellen van vandaag zodanig goed dat je altijd wel mooie resultaten kan halen, ook al zitten de omstandigheden soms niet helemaal mee. Denk maar aan regenweer bij een fotosessie buiten bijvoorbeeld.”
“Voor het magazine Knack trok ik anderhalve maand naar Oekraïne. Het is zalig om dan gewoon te zeggen: ‘ik pak mijn koffers en ik ben weg!"
“De grootste troef aan freelancen is voor mij de vrijheid. Voor het magazine Knack trok ik onlangs anderhalve maand naar Oekraïne. Het is zalig om dan gewoon te zeggen: ‘ik pak mijn koffers en ik ben weg!’. Dergelijke reportages maken, dat zijn ervaringen die je bijblijven. Je ziet als fotograaf echt de wereld; in al zijn pracht, maar ook in al zijn gruwel.”
Appreciatie is cruciaal
“Als ik soms een stagiair fotografie mee op pad heb, dan zeg ik altijd dat plezier halen uit je job cruciaal is. Voor de centen moet je het niet doen; als je snel rijk wil worden, kies je best iets anders. Maar daar gaat het voor mij niet om. Ik moet vooral voelen dat ik geapprecieerd word. En als dat er is, kan ik heel veel aan. Het is altijd fijn om te horen dat journalisten blij zijn dat ze met je mogen samenwerken.”
“In het begin is het wel hard werken om je opdrachten te verdienen. Je begint met een agenda die quasi leeg is, en je moet je strepen eerst wat verdienen. Maar voor je het goed en wel beseft, stromen de opdrachten binnen en zit je week bomvol. Uit angst om mijn unieke positie kwijt te zijn, heb ik in de eerste vijf jaar geen verlof genomen. Achteraf gezien was dat nergens voor nodig. Toen ik er uiteindelijk toch even tussenuit ging, had ik na mijn vakantie meteen weer werk op de plank.”
“In de eerste vijf jaar heb ik geen verlof genomen, uit angst om mijn positie kwijt te zijn. Achteraf gezien was dat nergens voor nodig.”
‘Nee’ durven zeggen
“Freelancen betekent je eigen baas zijn. Je hebt dus ook de vrijheid om opdrachten te weigeren, al blijft dat voor mij wel moeilijk. In de weekends probeer ik altijd het nuttige aan het aangename te koppelen. Wanneer ik een opdracht heb aan de kust, spreek ik erna bijvoorbeeld af met vrienden om daar iets te gaan eten. Al verloopt het soms ook hectischer, met soms tot zes opdrachten op een dag. Dan is een goeie planning cruciaal. Geen twee dagen zijn dezelfde, en die afwisseling vind ik goud waard!”
“Ik wil graag freelancer blijven zolang ik het fysisch aankan, en op termijn zou ik ook graag lesgeven aan de academie of in de avondschool. Jonge mensen opleiden en bezig zien, dat geeft me energie.”
