Terwijl het doorgaans de buren van kersvers landskampioen Club zijn die de geuzennaam ‘boeren’ dragen, kunnen we er niet omheen dat Cercle Brugge ook een boerenjaar kende. En daar zat hoofdcoach Miron Muslić voor veel tussen. Met zijn kordate, no-nonsenseaanpak wist hij zijn spelers om te smeden tot een hecht team dat zichzelf week na week oversteeg. Resultaat? Een mooie vierde stek in het eindklassement en een plaats in de tweede kwalificatieronde van de Europa League. In deze aflevering van Kraakhelder polst Inge naar wat (bedrijfs)leiders en hr-professionals kunnen leren van een topsportcoach.
Van degradatiekandidaat anderhalf jaar geleden tot Europees voetbal. Een historische prestatie voor Cercle Brugge, maar dat gebeurt niet van de ene dag op de andere vertelt Muslić: “Zo werkt voetbal niet. Elke week heb je een kans om te slagen, maar ook om te falen. En dus moet je elke stap zorgvuldig voorbereiden en stap voor stap blijven werken. Het is zeer belangrijk dat je er geen overslaat, zeker met zo’n jong team als het onze.”
Zo’n jong team barst natuurlijk van de kracht en intensiteit, maar beide zijn geen garantie op succes. Hoe motiveert de trainer zijn jonge leeuwen om te blijven gaan en wedstrijd per wedstrijd te bekijken? “We beseffen met de trainersstaf dat we zeer veeleisend zijn,” laat Muslić in zijn kaarten kijken. “Ons team is goed voor de grootste fysieke output in België. Dat is niet bepaald het onderdeel dat de spelers het leukst vinden. Maar door een bepaalde werkcultuur op te bouwen, is het intussen normaal geworden om altijd tot het uiterste te gaan. Het is een kwestie van geven en nemen: je kan de spelers maar vragen om tot het uiterste te gaan als je zelf ook bereid bent iets terug te geven. Leading by example dus.”
Feedback is een essentieel onderdeel van coaching weten we allemaal. Muslić maakt het heel concreet: “Als een speler een slechte pass geeft, dan heeft het geen zin hem dat met zoveel woorden te zeggen. Daar heeft de speler op dat moment niets aan. Hij heeft dan geen nood aan communicatie maar aan coaching. Je legt hem uit hoe het anders kon, wat de andere opties waren. Feedback moet in beide richtingen werken: van coach naar spelers maar zeker ook omgekeerd. Als coach geef ik iets aan de groep, maar haal ik er zelf ook heel veel uit, om zelf ook weer beter te worden.”
Muslić’ pad als hoofdcoach liep niet altijd over rozen. Na tien opeenvolgende nederlagen werd hij bij een van zijn vorige clubs ontslagen. Toch kijkt hij ook positief terug op die periode: “Falen is onlosmakelijk verbonden met succes. Je moet kunnen falen om succes te kunnen hebben. Natuurlijk wens je niemand een mislukking toe, maar het is wel een uniek leermoment. Wat deed je fout, wat deed je goed? Falen is ok, als je daarna weer opstaat en opnieuw probeert.”
De grote diversiteit in een werkteam – of in een voetbalploeg – is verrijkend, maar kan ook een uitdaging zijn. Hoe pakt Miron dit aan? “Dat is het makkelijkste deel van mijn job,” zegt hij. “Een voetbalkleedkamer is als de wereld in het klein. In onze ploeg hebben we twaalf verschillende nationaliteiten van over de hele wereld. Maar we hebben één gemeenschappelijk doel. En dat is iets magisch. Mocht de wereld er ook zo uitzien, met één doel voor ogen, dan zouden we eenvoudigere tijden beleven.”
Allemaal hetzelfde doel nastreven is een nobel streven, maar misschien makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe krijg je al die verschillende persoonlijkheden – van alfamannetjes tot meer verlegen types – op één lijn? “Je moet de mensen de vrijheid geven om te kunnen zijn wie ze zijn,” legt Muslić uit. “Je moet de moed hebben om trouw te zijn aan jezelf, niet proberen iemand anders te zijn. We proberen dus niet om van die heel diverse groep met verschillende achtergronden één soort Cercle-speler te maken. Ze zijn allemaal op hun manier een Cercle-speler. En ze kunnen elk iets anders bijbrengen, net als de verschillende ingrediënten van een perfect evenwichtig menu.”
Het constant schipperen tussen de korte termijn – de eerstvolgende match, die altijd de belangrijkste is – en de lange termijn, vergt een bepaald soort skills. Toch benadrukt de trainer vooral het belang van zijn staf. “Het is geen one-man-show. Ik kan dit niet alleen. We zijn met 9 à 10 mensen en iedereen heeft zijn eigen taken en verantwoordelijkheden. Iedereen is expert in zijn domein, maar is er ook verantwoordelijk voor. Daarom werk ik zo graag met de staf van Cercle.”
Elke week moeten presteren eist ongetwijfeld zijn tol. Die druk ziet Muslić echter niet als iets negatiefs, wel integendeel. “Pressure is privilege,” verklapt hij zijn geheim. “Het is een voorrecht profvoetballer of -coach te mogen zijn. We spelen elke week voor een paar tienduizend man, dat is geen druk, dat is een voorrecht. Druk is het dagelijkse leven, elke week 40 à 45 uur moeten werken en toch moeite hebben om je rekeningen te betalen. Dat is druk. Voetbal is entertainment. Daarom hamer ik er bij de staf en de spelers op om nederig te blijven.”